مدیریت پسماند

از سوالات اساسی که هر روز تقریبا باهاش مواجهیم اینه که تعداد بار زدن دکمه روشن خاموش چراغ باعث میشه اتلاف انرژی از کارخانه تا خانه بیشتر بشه، یا روشن موندن اون. تقریبا کسی هم جوابی براش نداره. سوال بعدیم اینه که آیا بشر امروز به تولید دیگه نیاز داره؟

میگن یک دهم امروزی ها کرونا گرفته ان. پس احتمالا از جمعیت 6 میلیاردی خیلی زود یک میلیاردش رو از دست بدیمو مشکل دانشمندان صهیونیستی ما برای افزایش جمعیت تا حدی حل شده باشه، ولی باز این سوال برای من حل نشده باقی میمونه، که آیا بشر امروز به تولید من نیاز داره اصلا یا نه؟

نیاز واقعی، نه نیاز از روی عادت که داره بیچاره مون میکنه. توی دو راهی قرار میگیرم، وقتی فکر تولید میکنم. طرف بهش یاد داد داده ان، تو سالی یه دست لباس نو نیاز داری و هر سال باید نو بشی. از طرفی هم نباید اسراف کنی. طبق عادت یه جر به شلوارش میده و میگه حالا باید نو بشه. یا مثلا قیچی قیچیش میکنه، و زمین باهاش پاک میکنه، اینطوری دیگه مشکل حل شد، و ابدا اسراف محسوب نمیشه. باز ممکنه دلش راضی نشه، و بذاردش سر دیوار مهربانی. ولی این بهونه ها برای من تولید کننده قانع کننده نیستن. من باید مطمئن بشم اگر این جنس در طبیعت رها میشه، کار من نبوده که به پیچیدگی های زباله ها طبیعت اضافه نشده باشه.

میگن مدیریت بازیافت درستی نداریم. فکرش رو بکنید که اجناسی هم که تولید میشن مناسب زنجیره بازیافت نیستن، و براساس انباشت حالا یه کاریش بعدی ها میکنن تولید میشن. با خودم میگم اگر من تولید نکنم یکی دیگه فرصت تولید رو ازم میگیره. این فکر هزار بار در طول روز از سرم میگذره. با خودم میگم بشر امروز نیاز به تولید نداره. انباشت کالاها داره خفه مون میکنه، چه نیازی هست باز من این وسط یه زباله به بقیه زباله ها اضافه کنم. تخریب محیط زیست هم جدی شده. میدونم که دانشمندا دیگه حتی از خورد و خوراک بشر، بعضیاشوون، این براشون مهمتر شده. چرخه فاضلاب و استفاده از کاتالیست ها برای برگرداندن زباله به طبیعت، ولی برای خودم این مهمه که زباله ای، جنسی چیزی تولید نکنم که منجر به انباشت بشه، وقتی میبینم که مدیریت پسماند درستی هم نداریم. ترجیح میدم خط تولید انبوه نیارم. ترجیح میدم هنرمند و قشر ضعیف جامعه بمونم، وقتی آمار درستی ندارم، و اگر هم آمار دارم نشان از بی نظمی و بی موالاتی جامعه در حفظ محیط زیست داره.