درباره من
از اونهام که می گم آدم بایست حرف خودشو بزنه، اما یاد گرفتم که هر حرفی رو تو جاش بزنم، اینجا، هرچی می خوام رو می گم
ادامه...
لیوان بی دسته
در آشپزخانه یک لیوان روی زمین افتاده و دسته آن شکسته و سایر وسایل دور آن جمع شده اند.
قوری: میشه یکی جمعش کنه؟ الآن خورده شیشه هاش میره تو دست خانم خونه! (اشاره به لیوان شکسته)
چنگال: کی اونو شکوند؟
قاشق: من از کجا بدونم؟ لیوان! خودت بگو
لیوان: من از شیر بدم میاد، مامان خونه داشت توی من شیر میریخت. واسه همین از قصد، از دست مامان سر خوردم. نمی دونستم که میشکنم.
کاسه: همون بهتر که خورد شد. چون هیچ کس ازش استفاده نمیکرد!
نعلبکی: اوا! یعنی چی؟ یعنی هرکی ازش استفاده نشه باید شکسته بشه؟
کاسه: حالا منظورم تو نبودی
قاشق: راست میگه کاسه! هرکی ندونه، ما که میدونیم تو تعلبکی مامان بزرگی ...
چنگال: آره، مامان بزرگ بدون تو لب به چایی نمیزنه
لیوان: نه، کسی منو دور نمیندازه. من سالم سالمم. فقط دستم شکسته.
قوری: چون اون خیلی ظریفه، ضعیفه، واسه همینم زود خرد شد ...
چنگال: تقصیر خودش نیست که ضعیف و ظریفه ...
کاسه: راست میگه، اون باید خودشو قوی میکرد
لیوان: من خیلی هم قوی ام! تو از همون اول جنست از روی بود، واسه همین الآن اینو میگی
لیوان شکسته: منکه یه بار گفتم من فقط دستم شکسته!!! خودم سالمم نگاه کنید.
نعلبکی: راست میگه...
قوری: شاید مامان خونه بتونه توش گل بکاره...
لیوان: یعنی من بشم یه گلدون؟
چنگال: آره، این خیلی خوبه، تو لیوان خوبی بودی، گلدون قشنگی هم میشی
.
.
همگی آره آره چه فکر خوبی
دیروز تو آشپزخونه بهم دادن حلوا هم بزنم. خانمی که سی چهل سانت قدش از من بزرگتر بود با اون یکی که یه بیست سی کیلویی وزنش ازم بیشتر بود بحث میکردن که من ضعیفم. اون یکی میگفت نگاه کن یک حلوا نمیتونه هم بزنه. همه مردهای اطراف امیدوار بودن بتونم با قوی بودنم در حلوا هم زدن شانس خودم رو در پذیرش بالاتر ببرم...
حالا بماند که بعدش اون یکی یک ترازویی پیدا کرد که با پسری که زیرش وزن رو میگرفت باهم بگن یه 5 کیلویی از وزنش مال لباسهاشه! و اونقدری هم که دیگران فکر میکنن قوی نیست و یه وقت نشه که اراده ضعیف بر قوی غلبه کنه. از اونطرف هم من ته دلم میخواستم قوی تر بنظر برسم که یه وقت نشه اون لیوان دسته شکسته که همه با یک آسیبی بگن نگاه کن خورد شد حالا گلدونش کنیم.
