معمم باشه یا بدون عمامه؟!

مدت خیلی زیادیه، در حد چندین سال که دارم روی باباهه کار میکنم که بابا شوهر میخوام! دیروز حرفامون به اینجا ختم شد که خواهرم گفت: اشکال تو این بود که نماز میخوندی! راست میگه. یک مدتیه میام خونه از شدت خارش چشم نمیدونم چی کار کنم. در حالی که دستام تو چشمامه، هی دور خودم میچرخم و میگم برم نماز بخونم. تا آخرش که یک شبی مثل امشب اصلا خوابم بره!

اصلا این بار باهوش شدم. دوباره فهمیدم که کاسه ای زیر نیم کاسه هست. پدری که سالها هیئتی کاملا مردانه رو اداره میکرد برای جمعه شبها، و بعد از اون سال ها دعای ندبه ای داشته که ما فقط کاسه ای از گاهی حلیم هاش رو میدیدیم، در جایی به اسم مجتمع زمینی رو وقف کرده برای مسجدی که وقتی اولین نمازهای جماعتش رو خوندن، زن های خونه اش هیچ کدوم در نمازهاش شرکت نکردن! مسجدی به اسم حضرت زینب که وقتی اسمش رو میارن داستان معروف هیچ کس روش رو ندید به خاطر میاره.

دیروز دوباره بهش گفتم. ازم پرسید: معمم باشه یا بدون عمامه؟! گفتم من از کسایی که سر نقص عقل من پافشاری میکنن و به واسطه اون حقوقم رو نمیدن خوشم نمیاد. گفتم من از هرکسی که مثل تو باشه دوری میکنم. بعد حرفا چرخیدو چرخید تا رسید به اینکه خواهر گفت: اشکال تو این بود که نماز میخوندی! نماز نخون! دیدم راست میگه. این مدت که دارم هی چشمام رو میخارونم، زندگیم هم در تقابل با نمازهایی هست که میخونده ام. گفتم نمیرم حالا اونجایی که حقوقم من در اولویت نیست.

حتی به ذهنمون رسید که برم خارج، لااقل بگم اگر شوهر نمیکنم، دلیل موجه داشته باشم. خواهرم گفت: آره، اونجا هم یک باری دیدی ناخودآگاه گفتی: بابا. الآن با خودم فکر میکنم که آره، همین الآن هر روز نشسته ام خونه اش و هی میگم بابا! جدا آدم میمونه با اینطور آدما کار کنه!