مرغ

کنار هر بشقاب روی تاقچه آبی از گلدون ها جاری شده، و رگه هایی از خاک روی تاقچه رو گرفته. از اون جایی که خونه قبلیمون بعد از 17 سال خاکش به مرغوبیت رسیده بود، از خاک متفاوت گلدون هایی که خاک خونه قبلیمون رو داشت لذت میبردیم. تا اینکه این اواخر دارم میبینم خاک گلدون های جدید دارن رنگ عوض میکنن و سیاه تر میشن. و این نشونه خوبیه؛ نشونه زندگــــــــــــــــــــی.

حیاط خونه جدید راضیمون نمیکنه؛ کم داره. همه بوی عطرهای خونه های قبلیمون رو کم داره. ولی خونه هم مال ما نیست. خونه قبلیمون نهال انار کاشته بودیم که اولین خرجش 40 تومن بود. اون آخرا پا گرفته بود، و دیگه اینکه مرغ هامون تو خونه جدید اذیتن. مرغ خیلی موجود حساسیه. محل زندگیش باید خیلی طبیعی باشه، اگر بخواین صنعتی و کارخونه ای نباشه که هر 40 روز بخواین مرغ جدید بیارین. ولی هر روز که میگذره به مرغ میگم تحمل کن، زنده بمون. بالاخره از این خونه میریم. بالاخره، یک جای جدید برات پیدا میکنیمو تا توش حظ کنی. این خونه رو هر کاریش که بکنیم، کاشی های غیر استانداردش از نظر تو رو که نمی تونیم عوض کنیم. مرغ خوشگلم زنده بمون، این خونه مال ما نیست. تا اون جا که بتونیم دست به هیــــــــــــچ جاش نمیذاریم تا دیگه وقتی همسایه ها و صاحبخونه دیدن مرتبش کردیم، دلمون نسوزه که این خونه رو ندیدن به چشمشون ما توش زندگی کنیم.