برنده بهترین جایزه پرستیژ

یک مدتی رفته بودم یکی از این مراکز توانبخشی معتبر مشهد و کار میکردم. ناراحتیم از این بود که خب مسئولش هی خانوم دکتر خانوم دکتر به تمسخر من رو میکرد و دیگه اینکه کارهای اصلی سایتشون رو به من نمیدادن. ناچار مثل همه جاهای دیگه که برام نمیصرفید براشون کار کنم ولش کردم. بعدها که دوباره رفتم سمت سایتشون دریافتم که سایتشون رو داده اند به اونی که یک چند تا از معدود دیتاسنترهای ایران رو داره و یک دو سه تایی هم پورشه زیر پاشه. بعله، همون ساختار دولتی قدیمی که نتونسته ام هنوز ریشه و منشا ارتباطات دولتیشونو فعلا به هم لینک کنم. فقط میدونم که براحتی اسم خودشون رو گذاشته ان برنده جایزه بهترین پرستیژ و شعف مشتری! چه شعفی! از چت روم پایین سایتشون دریغ از یک جواب درست حسابی! این رو گفتم که دستتون بیاد وقتی مثلا من میگم کار نیست یعنی چی. البته این رو شماها بیشتر از من حسابگرین. حساب کتابهام به شب رسید و الآن بررسی بیشتری موتور جستجو رو کردم که چطوری قراره یکی مثل من حتی از طریق سایت هم منزوی باشه. باز هم معدود دیتاسنترهایی که ایرانی ها از غربی ها خریده اند جزو دسته بهترین های گوگل بالا میان. این دولتی ها هم که هی باهاشون تفاهم نامه افتخار قورت میدن. البته غرب و شرق هم نداره. مثلا ما بریم دیتاسنتر از چین بخریم، آمریکایی نیست؟! سامسونگ با افتخار یک چشم درست میکنه که پردازنده اش شناختی و مختص اینتل باشه. اونا قبلا تفاهم نامه هاشون رو با غرب و آمریکا قورت داده اند. بعد رهبر میگه چشمتون به شرق باشه. شرقی در کار نیست. همه اش سر و ته یک کرباسه. آدم میمونه عرصه رو رها کنه و ول کنه یا نه! حالا مثلا ول کنه، کجا بره؟!

بعدا نوشت: با خودم فکر کردم که بعدا سرو کارم نه به توانبخشی تکاپو میخوره و نه از دیتاسنتر رسپینا چیزی میگیرم. برای همین اسماشون رو مرحمت میفرمایم (تو چت روم ازم خواستن زحمات بکشم اول اسم بگمو بعد هم اسم شرکتم تا یک جواب ساده ام رو بدن) همین جا زحمت میکشم میگم...