درباره من
از اونهام که می گم آدم بایست حرف خودشو بزنه، اما یاد گرفتم که هر حرفی رو تو جاش بزنم، اینجا، هرچی می خوام رو می گم
ادامه...
دولت امید
این روزا دولتا هی میان هی میرن ما هم کاری بهشون نداریم. چی کارشون داریم. یک دولت میاد میگه ما بهتون مهرورزی میدیم. یکی میاد میگه ما بهتون امید میدیم. ما هم مونده ایم این ها رو چطوری بگیریم. چیزای گرفتنی مسکنه، کاره. آبو هواست... اینا گرفتنین. این که مثلا میگن ما بهتون امید میدیم، یعنی چی؟! یعنی چی که مثلا من میگم بازار ندارم، طرف شکم سیر درمیاد میگه ولی من در عوض امید دارم؟! چطور چیز گرفتنیه؟! و این رو آخه آدم چطور میتونه جزو دارایی هاش حساب کنه؟! الآن اس ام اس برام اومده از موبایل شخصی اینطوری: «جهت ثبت نامی که کرده بودین جهت بسته بندی میوه خشک با من تماس بگیرین». من یک ثبت نامی کردم تو این سایت جهاددانشگاهی که سامانه خوداشتغالی معرفی کرده بود. بعد یکی (معلوم نیست کیه) حالا پشت سرش اس ام اس زده بدون اینکه سلام کنه و میگه بیا به من زنگ بزن! ... همه اش دروغ... دیشب فقط اتاق ما پر از دود این ماشین آبیاری شهرداری نبود. دلیلش هم این بود که زود فهمیدیمو پنجره رو بستیم. در عوض کل بقیه خونه رو دود گازوئیل گرفته بود... هر چی هیچ چی نمیگیم...
پ.ن: اصلا دولت بیاد بگه من دولت بوس هستم. بگه من به شما بوس و کون میدم. این برای ما فیزیکی تر و واقعی تر هست تا اینکه دولت میاد میگه من دولت امیدم. چمیدونم دولت مهرم. اینا دادنی و گرفتنی نیستن...
