بیشعوری و پررویی (2)

تو این وبلاگ، خیلی حرفام از بیشعوری بوده. شرمنده شمام که باشعورینو مطالب این وبلاگو در ارتباط با بیشعوری اون هم از نوع ایرانیش میخونید.

همیشه، فکر میکردم آلودگی هوا مال همسایه س. تقریبا هم همین طور بود. چون مثلا الآن دو قدم خونه مون به جاده کمربندی نزدیکتر شده من طوری دچار مشکلات قلبی و شنوایی شده ام که نه تنها فکر کردم باید شهرمو عوض کنم بلکه فکر کردم شهر عوض کردن هم کافی نیست و من باید کشورم رو عوض کنم.

اما چرا من میگم آلودگی هوا مال همسایه س؟ دلیلش اینه که من به اندازه همسایه بیشعور نیستم. من از وسایل نقلیه فقط دوچرخه سواری بلدم و اصلا دوست هم ندارم رانندگی یاد بگیرم. خیلی خواستم زود به مقصد برسم با مترو میرم. آخرین باری هم که پیاده روی کردم پنجشنبه بود و حدود 18 کیلومتر رو طوری پیاده روی کردم که گلوم از دود مزه گرفته بود و گچ های بینیم سیاه شده بودن. البته اگر واقعا راننده های ما بیشعور نبودن، اشکالی نمیدیدم باوجودی که زن هستم خیلی سریع از کنار مردها با دوچرخه رد بشم.

اما دلایل دیگه هم دارم برای اینکه بگم الودگی هوا از همسایه س. یکی از مهم ترین هاش همین چند روز پیش بود که تو خیابونای تهران داشتم راه میرفتمو اونجا دو مرد بودن که با پیستوله رنگ میکردن تو گلو و حلق همکارشون. برام دیدن این صحنه خیلی عجیب بود. چون بالاخره این چند نفر به نوعی همکار هم محسوب میشدن. حتی رعایت همکار رو نمیکردن. چشمای مردای اونطرف از ذرات رنگ پخش شده سفید شده بود (!)

بجز این من نگرانی بهرامی ها از درختهای خیابونو کوچه رو هم دیده م. من دیده م که این نگرانی باعث خالی شدن منحصر به فرد کوچه و خیابان تحت سیطره شون شده.

این چیزاست که مثلا وقتی میشنویم ایران از نظر آلودگی هوا در رتبه های 5-8 در نوسانه، یک معنی دیگه ش اینه که بشنویم مثل کشورهای استعمار زده آفریقایی هست و مثل کشور بیشعور عربستان سعودی باوجود پولداری مردم بیشعوری داره...

با خودمون فکر کردیم برویم روستا. ولی بعدش یادم افتاد که آره، اگه برویم روستا که بدتره. اونطوری دیگه از نظر آلودگی هر 5 ماه هم دیگه رنگ حمام رو هم نمی بینیم. اصلا به همین دلیل هست که حتی عشایر و روستایی های ما هم به مثلا کشورهایی مثل هلند، سوئد و کانادا مهاجرت میکنند.