It is not my business

بعضی از ماها در یک بالایی قرار داریم و یک business تونسته ایم دستو پا کنیم. در این حالت احساس میکنیم که به چند نفری تشویق کن و like زن نیاز داریم.

دیروز یک بنده خدایی رفته بود تو کار دف و خوندن یک درویش به سبک مدرن که با صدای بلندی میخوند. این درویش داشت به نفع زلزله زده ها میخوند که پول برا اونا جمع کنه. بعد کمی اون طرف تر یک تهرانی از فرصت استفاده کرده بود تا در یک کلاسی فست فودشو که مثل ناگت بود نمایشی عرضه کنه. یک ظرف خلال دندون گذاشته بود و یک ظرف هم دستمال کاغذیو کمی اون طرف تر کاغذ که رویش نظرت رو بنویسی.

من بعد از کمی عکس گرفتن از اون درویشه، چون کارش جالب بود، گفتم این بنده خدا هم نظر میخواد. و ماهم که هر جا از آدم خواسته اند نظر بدیم، حتی اگر وقت هم نداشته باشیمو سرمان با دممان هم بازی کند، میپریم برا نظر دادن. خلاصه رفتم جلو و خوردمو دیدم فرق چندانی با این ناگتای کارخانه ای نداشت. صادقانه نوشتم به نظرم مال کارخانه بود. طرف هم به رو آورد که بهش برخورده. بعد هم پرید رفت وسط جمعیت که آقا خانوم شما یک نگاه به این محصول بکنید. تو لیست نظرات رو دیدم همه نوشته بودند که خیلی خوب بود..

من نمیدونم چرا ماها که فروشنده میشیم زشت ترین کار بعد از فروشندگی اینه که کسی در مورد کارمون صادقانه در مورد فروشمون نظر بده.

آخه تو فروشنده، دنبال like گرفتنی چرا عکس نمیذاری تو اینستا؟! اینطوری خودت رو هم به زحمت الکی ننداخته ای.

جدیدا تعداد این آدمای مسخره زیاد شده. ما دروغ گوییم. یکی از عام ترین مشکلات ما همینه. اصلا برای چی ما هی میخوایم بریم اروپا؟ دلیلش اینه که اون صادق ترند. ما به دنبال صداقت اونا داریم ازین جا میریم.