از این منم بدم میاد

من پدربزرگ و مادر بزرگ نداشتم، هیچ وقت. یادمه گاهی که بچه بودم مادر بابام که به خاطر درخواستش میومد مشهد، وقتی می خواستم فکر کنم به این فکر میکردم که گلدون رو تاقچه دوست دارم و اینکه دوباره مادربزرگم رو ببینم. یعنی انقدر من بی بوته بودم. من فقط یک پدربزرگ و مادربزرگ به چشمم دیدم. من برادرهای خوبی نداشتم. پدر و مادرم، بلد نبودن من رو آماده پذیرش جامعه ای کنند که توش بزرگ شده ام و حالا شده ام اینی که شماها میبینید؛ یک کسی که مگه میشه حرف میزنه کتابی نباشه و سیاسی نباشه.

در یک سنی که قرار گرفتم دیدم خیلی باید بدوم و هی کنکور پشت کنکور دادم تا اینکه یک روز دیدم دادگاه دارمو یک روز هم دیدم که جرم های دیگه ای میخوان به من منتسب کنند. الآن که سی و چند سالمه بعد از خوندن یک سری کتابهای داستانی و تاریخی تازه به این نتیجه رسیده م که خیلی حرفهایی که تا حالا زده بودم رو نباید میزدم و الآن پشیمونم.

الآن پشیمونم حتی از نشستن سرجای خودم. الآن پشیمونم حتی از بودن خودم. الآن از خیلی چیزها پشیمونم. من حقم نبود که انقدر بی بوته بزرگ بشم.