چه جالب

قسمتم شده بود از بدبختی بعنوان یک دانشجوی دکتری هم اتاق چند دهه هفتادی به قول خودشون از نوع خاصش بشم. انقد فضا خوب، رمانتیک و دهه هفتادی بود که آخرش به این نتیجه رسیدم که چرا از اول تو حیاط خوابگاه برا خودم جایی پیدا نکرده بودم.

من همین طوری که اینجا هستم تو خوابگاه هم بودم. یک دیوانه ای هم هر بار بهم اس ام اس میداد. مثل الآن که یک نفری هست برام نظر میذاره و رسما اسم خودشو دیوانه گذاشته. خلاصه، تو خوابگاه سعی میکردم هم اتاقی هام رو در حالیکه بیطرف بنظر برسم، دوست داشته باشم. دوست داشتم مثل خواهرای خودم در نظرشون بگیرم. ولی مگر اونا میتونستن این طوری فکر کنن؟ اصلا نمیتونستن. من براشون شده بودم مهره سیاسی. فکر کنید بدبختی که هی مجبوره تحمل کنه فقط بار لفظ خانوم دکتر رو یدک بکشه، حالا یک عده لیسانس دهه هفتادی طرفش باشه.

یعنی، من رو خورده بودن. روزی چند بار پیششون دوره مکالمه زبان دهه هفتادی میدیدم. یک روز همین طوری دور هم جمع شده بودن برا چیدن برنامه شرکتشون که درش پرورش ماهی هم مطرح بود. من هم تو اتاق وسطشون نشسته بودمو یک کلمه گفتم اتفاقا من هم دیشب خواب پرورش ماهی رو دیدمو کمی از خوابم تعریف کردم. بعد منتظر عکس العمل دوستان شدم. خوشبختانه یکی از دوستان من رو از بقیه بیشتر دوست داشت جواب داد:"خواستیم در موردش حرف بزنی، خانوم دکتر"

دقیقا همین طوری. دقیقا به سبک دنیای معکوسی که توش زندگیشون تعریف شده من هم باید جمله ش رو ترجمه میکردم تو ذهنم. اصلا نباید این دهه هفتادی ها رو دست کم گرفت. یک چیزی میگی ده تا میشنوی. مثلا میگفتم احضار شده م دادگاه، دختره زودی جواب میداد دادگاه لاهه. حالا بعد من باید کلی مطالعه میکردمو میفهمیدم منظورش از این چیه.

حالا امروز برا یکی از این دهه هفتادی ها نظر گذاشته م. جواب نوشته "چه جالب" (ترجمه ش با خودتون)

لابد من هم باید بهش بگم: "فدای شما، همون حیاط فضای مجازی برام بهتره. منو چه به این فضای مجازی که هر چی شماها توش میذارین وارونه س (!)