فدای شما

من خیلی زیاد با مشهدی بر خورده م. طوری که لهجه شون برام آشنایی قدیمی شده و کسی هم که از شهر دیگه ببیندم، ورای رنگ چهره م حدس میزنه مشهدی باشم. البته ایرانی هم هستم. یک ایرانی که در کشور خودش بین مخصوصا زنهای ایرانی غریب افتاده. گاهی تو شبکه های اجتماعی یا هر جای دیگه که قرار میگیرم و میام یک بحثی رو شروع میکنم شاد میشم وقتی میبینم یک نفر دیگه تاحدی با اخو اوخ اقلا عقایدم رو مزمزه کرده اقلا. بعد ولی باز هم میبینم اون شخص یک زن نبوده و بلکه مرد بوده. البته زن هایی هم هستند که تا حالا پیدا شده ن، فرض کنن میتونن برای مدتی باهوش باشند و من رو دوست خودشون فرض کنن. ولی مدتش کوتاه بوده. انقدر کوتاه که قشنگ معلوم بشه داشته ن تحملم میکردن. واقعیت اینه که من از خیلی اداهای مشهدی و ایرانی ها بدم میاد و اون ها رو ندارم. درسته که اگر یکیشون بگه قربان شما بهش میگم فدای شما، و یا اگر کسی خطابم کنه میگم، جان. ولی از ریشه خرابم، و نمیتونم انقدر مریض فرهنگی باشم. من از مرغ خوشم میاد. دوست دارم انقد به گلدون هایم آب بدم که آبش از روی تاقچه سرازیر بشه روی قالی. دوست ندارم وقتی مهمون شدم ادای آدمایی رو در بیارم که بلده نجس پاکی کنه و وقتی رفت مهمونی یک غریبه حتما روی بشقابام دستمال بکشم. یا از هم اتاقیم تحت شرایط خاصی نان بگیرم و غیره. اصلا این چیزها تو کتم نمیره.

برای همین هم خیلی دوست ندارم با ایرانی ها بر بخورم. یا بهتر بگم خیلی دوست داشتم ویدئوی آموزش فرهنگی اگر از ایرانی ها جایی گرفتم یا خودم یکی مثلشون دوباره تولید کنم و یا از اون جهات سانسورشون کنم.