میم

پسر صادق، برادرم این طوری به دنیا اومد که روزی که به نظر زنو شوهر اومد بچه می خواد به دنیا بیاد اومدن با هم به ماها گفتن ما رسممونه که تا بچه بخواد دنیا بیاید باید خونه مادرشوهر بمونیم. زن برادرم هنوز کامل خونه مادرشوهرش مستقر نشده بود که از شرایط حفظ و نگهداریش توسط مادرشوهرش ناراضی شدو تصمیم گرفت بچه ش رو هر طور شده در تاریخ 6/6/95، خیلی خوشگل به دنیا بیاره. برای همین رفت بیمارستانو اون جا به زور خودش رو بستری کرد. یک روز هم تو اتاق زایمان موند تا بچه به دنیا بیاید.

عین واقعیته؛ یعنی ما یک هم چین عروسی عروسمونه. خلاصه بچه به دنیا اومدو ما تازه فهمیدیم که اسمش چیه... بعد هم برادرم به مادرم اجازه داد که یک شب به عنوان همراه مریض، یعنی مریم خانوم سادات خانوم بمونه. به مادرم هم توضیح داد که نمیشه بعد به دنیا اومدن بچه خونه مادر زنش نرن بمونن. این رو که مادرم به من گفت کلی تو گوشش خوندم که نره اون طوری خودش رو ضایع کنه. بچه درسته که فامیل ما روشه ولی الآن اون طرفیه. خیل سخت بود که تحمل کردیم حتی تولد بچه نریم. بعد باباهه برای به دنیا اومدن بچه پولداربازی درآورد و یک فک کنم نیم سکه طلا خریدندو با شیرینی یک روزی که مادرم اینها رو دعوت کرده بودن، رفت استقبال نوه ش با مامانم.

باز هم ما تحمل کردیم که تولد بچه رو ندیده بودیم؛ یعنی مثلا من عمه شده بودم. ولی چه عمه ای. چقد الکی. چقد ناعادلانه. خیـــــــــــــــــلی ظلم کردن این خانواده که بچه شون رو این طوری بی چشم و رو به دنیا اوردن. بعد از حدود یک سال من بچه رو گرفتم بغلم. ولی وقتی دیدم این مادر بچه ست با خودم گفتم قبل از این که تحت تربیت این مادر بزرگ بشه باید قیچیشون کنم. قیچیشون کردمو الآن خیالم راحته که پسر برادرم وقتی یک سالش میشه، هیـــــــــــــــــچ دلیلی وجود نداره که بخوایم رفتار اون زن و اون مرد رو تحمل کنیم. و حالا به خیال خودمون سیاست داشته باشیم