مریم

خبر فوت مریم نابغه ریاضی رو امروز صبح شنیدم. بعد هم رفتم کتابخونه و اون جا روزنامه خراسان صفحه اول تیتر درشت خبر شنیده ها رو تایید کرد. مریم، 3-4 سال پیش از طرف ایران دعوت میشه و حالا معلوم نیست بعدش و یا قبلش سرطان سینه می گیره و بعد از 4 سال فوت می کنه. کسی که اولین خبر رو به من داد که اصلا و رسما چند بار گفت کشتنش. البته میگن سرطان سینه با شیر دادن مادر ارتباط نزدیکی داره. میگن اگر مادر از شیر دادن بچه خودداری کنه احتمال سرطان سینه ش خیلی زیاد می شه.

یک احتمال دیگه هم وجود داره و اون هم اینه که چه بسا کشته باشندش. مخصوصا که حالا که حکومت ایران هم ازش استقبال کرده باشه. فکر کنید حکومت ما ایرانی ها از مریم استقبال کرده و اون بیچاره هم خبر نداشته که تو ایران آدم ها چطوری زنده می مونند. ما ایرانی ها چطوری هستیم؟ خب، وقتی یک نفر استعداد ویژه ای داره که اصلا کلا پنهان کاری می کنیم. اصلا از همون موقع که دبیرستانیه حتی نمی ذاریم صمیمی ترین دوست بچه مون بفهمه بچه ما تا حالا چند تا معلم خصوصی و یا مشاور عوض کرده یک وقت چشم نخوره و یا رقابته دیگه اون هم بشه هم کلاس بچه مون. یا بچه که بدنیا می آید، از همون اول مراسم ترکوندن تخم مرغ، آبی کردن نقطه ای از پیشونی و غیره رو می ریم. اگر مادر بچه باشیم تا یکی در بیاید از بچه تعریف کنه چنون فشار خونمون رو نشون می دیم که بالا رفته تا درجا طرف پشیمون بشه بگه اصلا بچه تو زشت، کراهت آور و وقیح تا مادره فشارش بیاد سرجاش. بعد واقعا که داره، دختره بلند کرده اومده ایران، این ایران، چه اشتباهی! چقدر اسف ناک. لابد فکر کرده ایران بعد این مدت که برنگشته عوض شده  و یا هنوز در جریان مراسم حسادت کشونای ایرانی قرار نگرفته بوده که رفته خارج و عاقبت ... شد آن چه که نباید می شد. اومدنش ایران همانو تعجیل در فراهم شدن امکانات اجلش همان