درباره من
از اونهام که می گم آدم بایست حرف خودشو بزنه، اما یاد گرفتم که هر حرفی رو تو جاش بزنم، اینجا، هرچی می خوام رو می گم
ادامه...
اررور، اسپای و دنیای بدون نظارت
مهندس کامپیوتری را در نظر بگیرید که صبح تا شب و بلکه نیمه شب دائما در حال کدنویسی و از آن بیشتر در حال رفع خطاهای کتابخانه ها و پکیج های اضافه شده به کد باشه. در نظر بگیرید که این کار فقط تفریحی باشد و برخلاف جامعه پزشکی به ازای این کارها قرار نیست کسی هم پولی به او بدهد. شاید در آخر حتی مدرک دکتری پس از مهندسی هم نصیبش شود. شاید بسیاری مهندسین دیگر هم باشند که دچار تب کدنویسی کامپیوتری باشند
در عوض جامعه ای را در نظر بگیرید که تحت عناوین ضدجاسوسی در هر صورت ممکن بخواهند جلوی مهندس کدنویس را بگیرند. این جامعه دقیقا معلوم نیست که چه تخصص و چه رشته ای دارند. شاید، جامعه ای چند رشته ای باشند.
جامعه امروز البته رو به پیشرفت است. در آینده ما خواهیم دید که کدها خیلی ارزشمند خواهند شد، البته نه به اندازه الان که کم و بیش بیشتر از 1000 دلار می ارزند. در آینده امکان مسخره بازی هایی مثل اسپای، چشم و نظارت نخواهد بود. آینده را کدها می سازند.
اما، مهندس امروز تا چه زمانی باید منتظر بماند؟! آیا با منزلت اجتماعی کنونی جامعه مهندسی، هنری و فرهنگی توانایی زنده ماندن دارد؟ منکه این طوری فکر نمی کنم. تصمیم هم ندارم با وجودی که می دانم از همین حالا هم پول همان کالا و همان کد هست، مهندس کامپیوتر باقی بمانم. عمیق کار کردن مال جامعه ای هست که نان در آن درست تقسیم شده باشد. نه مال جامعه ای که نان عده ای را گرفته باشند تا در ازای نانی هر آنچه که مفروض به داشتن هست، بدهد تا بگیرد.
یک ویدئوی قشنگ هم در این رابطه ضمیمه کرده ام. در این ویدئو شخصی از نیویورک حرف هایی در ارتباط با دنیای پیرامون ما با اسپای، چشم و نظارت می زند.
