کوی دانشگاه - 1376

اول اینکه بذارین من موقعیتم رو برای اون ها که همراهم نیستن بگم. من در شرایطی زندگی میکنم که همیشه آخرین نفری هستم که از وقایع اطرافم با خبر میشم. مثلا فرض کنید که مردم معمولی، و نه اون ها که در دام آمریکا و اسرائیل کاری میکنن، قصدشون تجمعه¹. من آخرین کسی هستم که متوجه میشم. مثلا فرض کنید این تجمع تو خود دانشگاه باشه. همه از اونکه تو سلف هست تا اون دو-سه تا دانشجوی بسیجی که دارن مثلا تُرد از تریا میخرن از این تجمع خبر دارندو بخاطر تجمعشون یک جورایی هم جشن گرفته اند. بعد هی من میپرسم قضیه چیه؟ تا بالاخره یکی با ادا و اشاره دو تا ترد به دوستش قرض بده تا با مثلا ادا و اشاره بفهمم که قضیه کار خیره! بعد مثلا چی کار میکنم؟ هیچ چی تنهایی میرم یک آزمایشگاهی و جایی رو پیدا میکنم تا بگم هی برای تجمع این سریتون کانال های کولر آزمایشگاه زیرزمین خیلی بهتر جواب میدن. بعد هیچ چی دیگه. هیچ کاری نمیکنمو بلند میشم میبینم خواب بوودم.

چند روز پیش داشتیم فیلم مومیایی 3 رو از تلویزیون میدیدیم. محصول 78؛ دو سال بعد از حوادث کوی دانشگاه تهران. فیلم رو دیده ام، میگم این فیلم سازا چقد عارفن! اون موقع ما چی کار میکردیم؟ هیچ چی. هی اطرافیان بهمون میگفتن فساد در مملکت تا اون حد رفته، ولی ماها هی میگفتیم برو بابا! از تو ماهواره یک چیزایی شنیده ای! بعد هم که اون حوادث کوی دانشگاه به نفع آمریکا اتفاق افتاد. الآن هم همینه. جدا شما مردم شاید به وقایع عارف ترین. مثل همیشه من تابع تصمیمات جمع هستم. ولی هرکاری کردین، یادتون باشه، اینجا هوا آلوده است. پاسخ های دشمن دندان شکنه، و یک مدتیه هی داره مناسبتی یک چیزی از امثال من که آدم معمولی نیستیم کم میشه.

---

1- یک ساله که تو شهر ما مشهد، هر گونه تجمعی به نفع آمریکا و اسرائیل شده