مرگ صاحبان رویا (2)

ادامه مطلب مرگ صاحبان رویا دو قسمتیه. دوست داشتم همزمان با روز دختر تو وبلاگ بالا بیاد.

الآن اتفاقی که در ایران و برخی کشورها در دنیا افتاده اینه که صاحبان رویا مرده اند. آدمی که بی نهایت طلب هست مخصوصا در سنین نوجوانی کلی آرزو و رویا داره، ولی الآن تکلیف خیلی ها روشن شده که آرزوشون اینه که در آینده ازدواج کنند و بچه به دنیا بیارن.

من قدیم فکر میکردم که چقدر سطح پایین هستند برخی مردم که در سنین انقدر پایین آرزوشون زاییدن هست (البته منظورم اون دهه شصتی که فیلم جومونگ دیده و حالا میخواد شوهر کنه که سوسانو بشه یا اونی که الآن اسلام آورده و تسلیم شده، نیست). ولی الآن با بررسی و کنکاش به این نتیجه رسیدیم که این آرزوی نسل جدید دهه 80 به بالا خیلی هم حساب شده است. اونها به این نتیجه رسیده اند که ماها در واقع برامون یک چیز و یک راه قانونی بیشتر تعریف نکرده اند و اون هم اینه که فقط میتونیم و باید بزاییم. بعد از مدتی که خودمون هم به این نتیجه رسیدیم که بله ما برای زاییدن به دنیا اومده ایم، میگیم خب پس کو اونی که باید باهاش بزاییم؟! جدا ماها هم که کونمون رو روی زمین نگذاشتیم تا شوهر کنیم الآن ادا درمیاریم که صاحب رویا هستیم. خودمون رو مسخره کرده ایم که یک لیست آرزوها و رویاها داریم و هرچندوقت یک بار داریم براشون طرح میدیم. بعد برا نسلمون هم میگیم که اشکال نداره من بچه ام از خونم نیست، در عوض نسل من، بچه همسایه هم میتونه باشه. نه به رویایی نزدیک شدیم و نه بچه ای داریم. همین کارها که الآن داریم میکنیم رو هم وقتی که یک نفر بچه زاییده بود هم میتونست بکنه! بعد از 29 سال دوندگی به این نتیجه میرسیم که کاش لااقل میزاییدیم حالا که صاحب رویایی هم نیستیم! هر 9 سال رشته دانشگاهی عوض میکنیم و هربار تهش میگیم کاش راهنمایی داشتیم که در این چاه نمی افتادیم. هی فکر میکردیم اگر مقطع بالاتر بریم درهای بهشت و درهای فرج پشت اون مقطعه، و فقط کافیه به رویاهامون فکر کنیم و دنبال قفلای اون دره بگردیم. چه میدونستیم که ماجراهامون از داستان مدرسه هندی شروع شده و پایان خوش داستان سه احمق هندی هم حتی ممکنه ختم نشه.