سعی میکنیم عصبانی نشیم

الآن داشتم وبلاگ یک بنده خدا کامپیوتری رو میخوندم که تهش عصبانی شده بود از اینکه بعد از دو و نیم سال هویتش افشا شده بود و اعضای کانالش رو پرونده بودندو این مربوط به سال 92 طرف میشه. داستان بعدش رو هم خب میدونم که طرف یک وبلاگ دیگه درست کرده بود و البته با وجودی که مثل همه ماها از زندگیش تو ایران خیـــــــــــــــــــلی راضی بود دیگه الآن رفته آمریکا و با برنامه هم رفته و انگار حالا حالاها قصد برگشت نداره.

خب پس حالا بشینید داستان من رو گوش کنید. من سال 1382 اولین سایتم رو برای گرفتن نمره تو اینترنت و سایت معروف ترایپد برا اون زمان آپلود کردم (آخی یادش بخیر، اون موقع چند تا مرغ عشق داشتیم). بعدش انقد از سایتم خوشم اومده بود. چون توش عکس یک کشتی سفید بزرگ رو نیمه بلور کرده بودم و قسمت پایینش هم جدولی برای معرفی سایت های پرکاربردی مثل سایت اشعار مولانا و این جور چیزا گذاشته بودم. بقدری اون موقع ها ساده بودم که ارزش این کارم رو نمیدونستم. برای همین سایت رو هم ولش کردم دیگه. فکر کنید اگر اون سایت رو ادامه میدادم چقد شماها حالا هی میرفتینو اون سایتم رو نگاه میکردینو کیف میکردین.

دیگه اینطوریه دیگه. چیزی که برای نمره باشه و هدف دیگه ای توش نباشه هم آدم قصدی برای نگه داشتنش نداره.

همون سال ها من یک ایمیل یاهو داشتم. اون اواخر انقد توش یکی برام آشغال میفرستادو یاهو هم که دیگه داشت نابود میشد. هیچ چی دیگه ولش کردم

اخیرا تو تلگرام هم یک چندتا کانالی درست کردمو یک چند بنده خدایی همینطوری گیر داده بودن مشتری پرونی که الآن با اون هم خیلی حال نمی کنیم.

دیگه براتون بگم که الآن همین وبلاگه رو دارم با یک سایت شرکتمون. یک چند نفر که چه عرض کنم، یک سیستم پشتش نشسته ن برای تخریب اسممو سایتمونو این ها هی لایک بزنندو حرکات زشتشونو نسبت بدن به ما. روی این مورد هم خیلی اهمیتی نداشته برامون، رو همین هم پافشاری نداریم.

خلاصه اینکه کی اینترنتو داده کی گرفته. نت جای خوبیه، ولی خب دیگه این چیزا هم توش فتو فراوونه.