همینه که هست

از بابام که اولین مرد بود که دیدم تا آقای مظفری که آخرین مرد بود که تا حالا دیده ام، یک چیز مشترک دیده م تو این مردهای به قدرت نشسته. آن چیز جمله "همینه که هست". آن مردی که صمیمی شد این رو گفت و اونی هم که نگفت عمل کردو حالا یا رفت یا موند. من نظرم در مورد بابام این بود که سر مامانم رو کلاه گذاشت که هنوز عشقش نکشیده بعد از 40 سال اجاره نشینی بنشوندش تو خونه خودش. نظرم که نه، یقینم در مورد مظفری هم همین هست که این اواخر که دیگه میدید راه از اونطرفه رسما میگفت راه تو چاهه شاید چاه عمیقی که در انتظارمون هست کمی خوی شیطان صفتیش رو راضی کنه.

نمیدونم چرا، ولی الآن هرچی فکر میکنم یادم نمیاد مردی دیده باشم که جمله همینه که هست keyword زندگیش نباشه.