یک فیلم جومونگ این کره ای ها گذاشتن برا ما، حسابی دستمون رو تو حنا گذاشتن. توش یک دختر رو همین طوری رئیسش کردند و حالا هر زنو دختری این فیلم رو دیده فکر می کنه میتونه لباس سوسانویی بپوشه و حسابی به خودش برسه تا راحت باباییش که اتفاقا خیـــــــــــــلی هم دخترش رو دوست داره رئیسش کنه. حالا اگه باباییش نشد این کار رو شوهرش میتونه بکنه که.
این روزا تعداد دخترایی که حس می کنن سوسانو هستن همینطوری خیلی زیاد شده. از اون طرف دختره میره رژ لب میخره و لاک ناخن میزنه و از این طرف میاد مثل شاهزاده ها راه میره و منتظره که یکی رئیسش کنه. اگر هم رئیس نشه ناراحت میشه و مثل سوسانو منتظره که یک سونگینگی پیدا شه تا این دختره مغرور رو به زیر بکشه. بعد هم این دختر مظلوم و معصوم فحش بخوره و دم نزنه1. فقط طبق فیلم حق داره یک کم چشماش رو در بیاره، ولی هیــــــــــــــــــــــــــــــــــچ چی نگه.
آخیی مظلومها. نه این که فحش ندهند ها. فحش هم میدن حسابی. مثلا وقتی نصف شبه یهو داد میزنن «برو گم شو». یا مثلا شیاطین خانه مادرشوهر میگردشون که دیگه شوهره فکر نکنه شب میتونه بگه یک شب خونه مادریم بخواب حتی.
یک راه دیگه ای هم هست برای فحش دادن غیرمستقیم، و اون هم اینه که فحش ها رو طوری روی کاغذ یا وبلاگ متقابل بنویسید که حتما طرف مقابل که میدونید اون رو پیدا میکنه اون طوری بشنوه. اصلا مستقیم خون خودتون رو کثیف نکنید. شما سعی کنید همون فحش خورتون رو حفظ کنید. مثلا روی کاغذ از خودتون بپرسید من چرا این کار رو کردم و یا مثلا براش دعا کنید و از این جور حرکات شاعرانه. اینطوری خیــــــــــــــــــــــــــــــــلی رمانتیک و شاعرانه میشه و دیگه این که حسابی طرف مقابلتون همونی میشه که میخواین.
پ.ن.: برای دعا نوشتن روی کاغذ میتونید از افراد خبره تری که شغل و تخصصشون هم اینه میتونید کمک بگیرید.
یاد یه فیلم آلمانی افتادم که میگفت فحش دادن حتی در بهترین موقعیت ها هم اسلحه ضعیفی هست
افراد قوی بهش توجه نمی کنند
آره خب، ولی باهاش میشه آدم ها رو شناخت