سرزمین مادر، هند

دیروز داشتم یک فیلم هندی میدیدم. این روزا شبکه نمایش ساعت سه همه اش هی فیلم هندی میده. منم میشینم کامل نگاشون میکنم. البته قبلا خودم یک چند تا فیلم هندی دانلود کرده بودم. این بار داستان یک زن پاکستانی بود که به زور باید به عقد سیاسی درش میووردن. این زن مسلمان به خاطر خاکستر دایه اش میره هند. شاهرخ خان هم که اتفاقا با اون قد کوتاهش خلبان هلی کوپترهای هندی بود، میاد یک جایی بالا کوه جونش رو نجات میده و بعد عاشقش میشه. یک مقدار جزئی هم تو فیلمش آمیتا باچان بازی میکرد. فیلم، از همون اول خیلی راحت هی میگه سرزمین مادر، هندو طوری پرداخت میشه که قشنگ انگار بچه پاکستانه. بعد هم همه رو خوب نشون میده. حتی اونجایی که زنهای پاکستانی اندازه پسر حق تحصیل ندارن رو میگه نه برعکسه. اصلا خود دختر پاکستانیه یک شبه میادو آمیتا باچان به خاطرش تو هند برا دخترا مدرسه دخترونه میذاره. آخر فیلم هم نشون میده پسره نامرد فیلم، یعنی همون راضی که قرار بود با این دختره سیاسی ازدواج کنه شاهرخ خان رو برای 22 سال زندان میندازه. شاهرخ خانی که به خاطر عشقش شغل خلبانیش رو میذاره کنارو با کلی راهی هند میشه. نشون میده تو سرزمین فرزند هند، پاکستان، سیاست مداراش انقدر خوب نبودن که انداختنش زندانو کسی هم نه از تو هند فهمید و نه از پاکستان. البته همه اش هی برعکس، این زن های پاکستانی، مخصوصا جوون ترهاشون تحصیل کرده بودندو بالاخره با تحصیلاتشون حق اون هندی در سرزمین مادرش رو گرفتن.

حالا، ما. البته که من بسیار خوشحالم که اهواز دیگه مثل پاکستان نسبت به هند نیست. من خیلی راحت رفتم خوزستان و سرزمین خاطراتو آبا و اجدادیم رو یک بار دیگه پس از سال ها ملاقات کردم. البته که این ملاقات برام مهم بود. چون به عنوان نوه اجدادم و به عنوان بخشی از زندگیم اون جا رو برای مدتی که بگم زندگی کرده ام از نزدیک میدیدم. اهواز الآن بعد از سال ها جنگ، درگیری و کشته شدن صدام، عاملش، هنوز بخشی از سرزمین مادرش ایرانه. اما، آیا من در کشورم ایران جرات دارم بگم زمانی آذربایجان یا همون استان آرانو شیروان 100-200 سال پیش بخشی از ایران بوده؟! نه، تو خود کشورم هم کلی دشمن دارم، چه برسه به اینکه مثل این هندی ها اینطوری انقدر راحت جرات کنم که فیلم درست کنمو توش انقدر راحت بگم لاهور انگار ایالت چندم هندوستانه.