درباره من
از اونهام که می گم آدم بایست حرف خودشو بزنه، اما یاد گرفتم که هر حرفی رو تو جاش بزنم، اینجا، هرچی می خوام رو می گم
ادامه...
مقایسه خدمه دانشگاه با بیمارستان
امروز برای اولین بار در عمرم آزمون سراسری دادم. همون آزمونی که پدر مادرای نگران دوست داشتنی بچه ها پشت در دانشکده منتظر میشن تا اونها برگردن، بعضی ها هم می رن منزل تا آزمون تموم شه و بعد همه شون دست آخر موقع اتمام آزمون دالانی تمام نشدنی از والدین نگران پشت محل آزمون تشکیل بدن. اگر ارزش این آزمون رو من هم می دونستم همون دو دهه پیش تو این آزمون وقتی خیلی نوجوان و تروتازه بودم شرکت می کردم.
قسمت نبود تفاله نباشمو در این دو دهه آزمون سراسری شرکت کنم. به جاش رفتم آزمون ورودی کاردانی ناپیوسته فنی و حرفه ای دولتی کامپیوتر شرکت کردمو یک عمر عده زیادی استعداد رو با خودم بدبخت کردم. چه می دونستم درس خوندن فقط مال دانش آموزاست و کنکور سطوح بالاتر دیگه آزمون سراسری محسوب نمی شن. یا چه میدونم، این دانشگاهی که دارم میرم و مدرکش هم روزانه دولتیه مادر نیستو اصلا بی بوته ست و از این نادونی ها که یک در میلیون ممکنه یک ایرانی داشته باشد.
خلاصه با خوشحالی و افتخار آزمون شرکت کردم. ولی یک کتابچه هم که کلی پولش رو داده بودم جا گذاشتم تا خدمه محترم ببرن. رفتم جای نگهبانی. او هم نگذاشت و نه برداشتو گفت تحویل کسی که نداده بودی حالا بخوای پسش بگیری. بعلاوه، حالا تو نفهمیده بودی نباید کتاب و محتوی آموزشی همراه خودت سر جلسه بیاوری؟!
این رو که گفت با خودم گفتم حتما همین خودش بوده که با خدمه هماهنگ کرده مخصوصا اون کتاب رو ببرن بفروشن برا خودشون.
کلا خدمه، کارمندا و همه کسایی که میان دانشگاه باید با آغوش باز بیان برا کسب درآمد که حسابی از حتی آشغالاش می تونن پول دربیارن. مراجعه کننده هاش در سالم ترین حالتهاشون می آیند. آشغالاشون کاغذو کتابه. حالا گاهی هم بطری آب معدنی و درش و لیوان یک بار مصرف. بعد اگر سمینار، مراسم و جشن مذهبی، و کنفرانس بذارن کلی، نسکافه، نوشابه، دلستر، کیک و غذای کسایی که شرکت کرده اند و به هردلیلی نتونسته ن آن ها رو بخورن مونده. آخرش هم می تونن پشت سر دانشجوهای بدبخت شرکت کننده در کنفرانس حرف بزنن که فلانو بهمان.
این چیزا که گفتم کمتریناش بود. یک سری حقوق معنوی مثل سهمیه کارمند برا شرکت در آزمون سراسری، بورسیه خارج از کشور (مخصوصا برای اعضا هیات علمی)، کتابخانه، اینترنت، برا خودشون و اهلو عیال. حقوق مادی مثل سهمیه گوشت کارمندی و ...
حالا شما این ها رو مقایسه کنید با کارمندای بیمارستان. درسته که آن ها هم لابد برای خودشون فرصتها و حقوقی در نظر می گیرن، ولی به یک ده هزارم مزایای خدمه و کارمندای دانشگاه ها نمی رسن. فکرش رو بکنید یک خدمه بخواد در یک بطری رو از محل بیمارستان بعنوان ضایعات قابل فروش برداره. کلی آلودگی هست. اصلا قابل قیاس نیستن این دو
