آه

دنیا به دوستی بیشتری نیاز دارد

آه

دنیا به دوستی بیشتری نیاز دارد

دشمن

من تو خونه ای بزرگ شدم که دشمنی در آن بر دوستی غلبه داشته. برای همین هم هست شاید وقتی آدمای دیگه رو میبینم به نظرم معمولی هستند، ولی از نظر اونا منو زندگیم غیرمعمولی هست. در شرایط عادی دوست ندارم کسی پاش رو تو زندگیم بذاره. البته دشمنی آدما برام همیشه یک طور نبوده و دشمن های من از پدرم گرفته تا خواهر و برادرام سطوح مختلف داشته اند. همین خودش برام یک چالش بوده همیشه. من حتی شوهر آینده ام هم دشمنم بوده و هست. اینه که حتی میشه گفت باوجود شناختی که از اطرافم دارم و داشته ام چالش یا چالش هایی هم پیش رو دارم.

وقتی میگم دشمن، منظورم دشمن به معنای واقعی هست در حد جانی. تا حالا چند تا مثالش رو تو همین وبلاگ براتون زده ام. ولی امروز میخوام کمی بیشتر از خواهرم بگم. تاحالا جنبه هایی از دشمنی اون رو اینجا نوشته ام. ولی این جنبه اش رو نگفته بودم. یکی از دشمنای منافق من خواهرم بوده. خواهرم تخصص داشت هر وقت بخواد منو عصبانی کنه تا در حد کتک خوردنش ازم امتیاز بگیره و از اون استفاده کنه. در واقع به نوعی من بارها ابزارش برای اهدافش بوده ام. بلد بود چیزهای نادرست رو درست نشون بده. مثلا الآن همیشه خودش و مادرم به من که میرسن میگن اون منو از اتاق بیرون کرد. حالا این بیرون کردن من چه معنی داره؟ از نظر دنیای واقعی معنیش این بوده که یک اتاقی رو پسرها خالی کرده بودند، و حالا خواهر من میخواسته بره توی اون بشینه. ولی آیا قشنگ تر نیست که مثلا یکی از جمع خواهراش بیرونش کنه و پرتش کنه تو اتاق دیگه؟ برای خواهرم قشنگ بود. یادمه چند سال پیش اون این طوری از اتاق دخترا بیرون رفت. یک روز صبح در حالی که داشت برای خواهرش چایی می آورد (مجبور شده بود بدبخت این کار رو بکنه)، خواهرش سرش داد میزنه (من بهش گفتم) که این دامن رو در بیار (منظور من این بود که اون دامن دست و پاگیره. ولی از نظر خواهر من معنیش دخالت در انتخاب لباسش محسوب میشد). خلاصه، این باعث میشه مقاومت کنه و سر این یکی بگه دیگه این یکی نه. داد و بیداد. بله، من بیرونش کردم. بهش گفتم برو بیرون تا نزدمت. بهش گفتم برو بیرون تا کتک نخوردی. ولی قصد و نیت اون این بود که اتفاقا جنجالی به پا بشه. خواهر من از من کلمه و جمله گرفت. همین برای اجرای حکم من کافی بود: من بیرونش کرده بودم. جنجال به پا کرد. خودشو به این طرف و اون طرف میکوبید، و بالاخره در یک روز تعطیل و جمعه با ناراحتی بسیار (شما میتونید تصور کنید که یک روز سرد و  نکبت بار) اون از اتاقش پرت شد بیرون. البته که من نه تنها مانعش نشدم بلکه کمکش هم کردم. این طوری شد که روزی که خواست از اتاق دخترها به جای دیگه ای نقل مکان کنه، اون روز اینطوری من بیرونش کردم. حالا میشینه و پا میشه همراه با مادرش و میگه این منو از اتاق بیرون کرد. اگر این چیزی بود که اون میخواست، همون رو هم من میخواستم. کی دوست داره با کسی هم اتاق بشه که اینطوری هر چند وقت یک بار تو برنامه ریزیهای جنجالی خواهرش غافلگیر بشه؟!

این سبک اتفاق البته فقط از خواهر من با من صورت نگرفته. من با همین ماجراهای ساختگی راهی دادگاه هم شده ام، و توسط دادگاه جریمه هم شده ام (ماجرای پژوهشکده نوح هم از این دست ماجراها بود). برای همین دست کم نگیرینش. احکام دنیای واقعی طور دیگه ای اجرا میشن. البته من در مورد خواهرم انتظار نداشتم که انقدر حقه و حیله در کارش بوده باشه. ولی حالا که هست، چرا باید باهاش رابطه دوستی داشته باشم؟ به هیچ وجه. قطعا من دشمن اون خواهم بود و برعکس. آدم بالاخره باید به یک کسی اعتماد کنه. اگر قرار باشه خواهر آدم در حد مثلا یک غریبه ای در حد انجام پروژه های کاریش باشه، بهتر نیست اصلا خواهر آدم نباشه؟ خلاصه، من خواهرمو پرتش کردم بین خرت و پرتایی تو این وبلاگو از خواهری من ساقط شد.