تامی کالاهان

دیروز یک فیلم قدیمی آمریکایی داشت میذاشت. منو خواهرم داشتیم میدیدیمش. اولش خب خیلی زشتو مسخره شروع شد. یک چیزی زشت تر از فیلمای خنده دار مستربین. ولی پیامش جالب بود. تامی پسر یک کارخونه دار بود که هوش خیابانیش خوب بود و برعکس هوش آکادمیک نداشت. به این بخش علمی فیلم که رسیده بودیم، خواهرم مطمئن شده بود که منو تو فیلم پیدا کرده. دیگه تا شب میگفت من تامی هستم. مثلا یک جا میگفت باخودت تکرار کن من اوتیسم ندارم. یا مثلا میگفت الآن میفهمم برای چی کارهات انقدر دیر به نتیجه میرسن. برای اینه که از زیر کارها هی در میری. البته من خودم همون اول فیلم این موضوعو کشف کرده بودم. آخر فیلم جذاب تموم شدو تامی موفق از آب دراومد. ولی خب شانس موفقیت در اینه که اول بابات کارخونه دار باشه دیگه. همه چیزش واقعی بود. الآن من میدونم که اگر بابام کارخونه دار بود آدم موفقی از آب درمیومدم